Aaldert loopt met zijn rechterarm in een mitella. Ik zag hem in zijn stamkroeg waar hij tot de levende inventaris behoort. Een corpulente man van een jaar of vijftig met een glas bier voor zich. Eigenlijk ziet hij er best keurig uit, Aaldert, met zijn streepjescostuum en zijn glad achterover gekamde haar. Zonder die lodderige oogjes en dat bierglas in zijn hand zou hij een vertegenwoordiger in verfstoffen kunnen zijn of leraar Duits op een scholengemeenschap.

Nu, dat is hij niet. Hij zit gewoon de hele dag in de kroeg, drinkt zijn bier en vertelt af en toe een verhaal waar je snel de lijn in verliest. Om zijn betoog kracht bij te zetten roept hij om de drie zinnen "God zal me bewaren" of "Godnondeju".

Aaldert woont op kamers in een wat verwaarloosd grachtenpand dat op loopafstand van zijn stamkroeg is gelegen. Vorige week merkte hij na een avondje stappen dat hij zijn sleutel vergeten was. Geen nood. Het moest, menselijkerwijs gesproken, mogelijk zijn vanaf het bordes zijn kamer op de begane grond binnen te klauteren. Maar de overstap bleek toch groter dan Aaldert met timmermansoog had ingeschat en halverwege bleef hij steken. De bewoners van het souterrain zagen tot hun verbazing eerst een been voor hun raam bengelen, vervolgens een ander been, toen niets meer en tenslotte twee benen. Aaldert zat vast. Onwrikbaar. Godnondeju!

Ook de overburen hadden hem gesignaleerd en voor de zekerheid de politie gebeld. Met behulp van de benedenburen die trokken en twee politieagenten die duwden en onder de uitroep van Aaldert dat je, God zal me bewaren, niet eens meer je eigen huis kon binnenklimmen zonder dat de politie er aan te pas kwam, belandde de gestrande kamerbewoner aan gene zijde van de vensterbank. Hij nam en passant een cactus mee, zijn lievelingsplant, je hebt er geen omkijken naar, en hij brak zijn pols.
Daarom loopt hij nu met zijn arm in een mitella. Of liever - hij zit. In de kroeg. Het glas bier kan hij best met zijn linkerhand beetpakken.